========================================================
आयुष्यातलं सगळ्यात जास्त गृहीत धरलं जाणारं नातं म्हणजे आई-बाबा. आपण नकळत त्यांना दुखावून जातो पण त्यांच्या लेखी क्षमा हा शब्द कायमच आहे. "तुम्ही कधी म्हातारे नाय होणार काय रे भाडखाऊ?", हा नाना पाटेकरांचा "आपला माणूस" चित्रपटातला संवाद यावेळी आठवतो. आपण सगळं करत असताना खरंतर कुठेतरी कमी पडतो याची मला झालेली जाणीव म्हणजे हा लेख
=========================================================
"या गोळ्या कुणी टाकल्या यात नवीन?", आईच्या मेडिसिन बॉक्समध्ये इव्हनिंग सेक्शनमध्ये गोळ्या पाहून मी विचारलं. तिला गोळ्या वेळच्यावेळी खायला समजत नाही म्हणून आठवडभराचं सकाळ दुपार संध्याकाळ असे स्लॉट्स असलेलं एक मेडिसिन किट बॉक्स मी दहा दिवसापूर्वी घेऊन आलो होतो. त्यात सगळ्या गोळ्या सकाळ आणि संध्याकाळच्या कापून ठेवल्या. आपण बोलताना ती दुसऱ्याच विचारात असते म्हणून तिला तीन वेळा समजावून सांगितलं. आज आठवडा संपला म्हणून आठवडभराच्या गोळ्या पुन्हा भरायच्या म्हणून पाहिलं तर आठवड्याभराचे एव्हीनिंग ब्लॉक्स सगळे भरलेले होते.
"तूच सांगितलंस ना आठवडभराच्या या खालच्या गोळ्या घ्यायच्या आणि मग नंतर या वरच्या", आईचा आवाज आता कापरा झालाय.
"मी कधी म्हणालो? मी उलट तुला कितीवेळा समजावून सांगितलं. सकाळ दुपार आणि संध्याकाळ आहे म्हणून", एवढं करूनही गोळ्या व्यवस्थित खाल्ल्या जात नाहीत म्हणून मी थोडा वैतागलो होतो.
"तू ओरडू नको रे बावा. माझा उगाचचा गोंधळ होतोय आधीच. तू त्यादिवशी सांगितलंस तशाच घेतल्या. तरी मी विचारतेय रात्रीच्या गोळ्या कशा नायत ते. पन कोन सांगतंय", ती हतबल झाल्यासारखी बोलत होती, "तू असताना पन विचारलं".
"कधी?", माझा सूर तोच.
"तुझं लक्ष असतं कामात असताना? मीच आपलं बोलत राहायचं. विचारलं की चिडतोस अजून म्हणून विचारायला पन नको वाटतं. बाबा तू एवढे डॉक्टर बिक्टर करतोस ते कळतं मला. पन मला या गोळ्याबिळ्यांचाच कंटाळा आलाय. आता कूटली खायचीय ती दे. नाश्ता नाही केला अजून मी", असं बोलून तीने पदराने डोळे पुसले आणि गोळ्यांसाठी पानी घ्यायला उठली. "तू नाश्ता करून घे. नुसती बिस्कीट खाऊ नको. भाजी चपाती देऊ काय तुला? नाहितर जाशील असाच", आता जसं काही घडलंच नाही यापद्धतीत तिचं किचनमधून बोलणं पुन्हा सुरू झालं. नको म्हणून मी किचन मध्ये गेलो आणि चहा गरम करायला ठेवला. मी तिची डायबेटीसची गोळी तिला काढून दिली आणि यावेळी पुन्हा शांतपणे तिला समजावून सांगितलं.
मी चिडतो म्हणून मला आठवडाभर विचारलं नाही हे कुठेतरी खोलवर लागलं. तिचं काय चुकलं? ती शिकलेली नाही. त्या बॉक्सवरचं इंग्लिश तिला समजत नाही. रंगाप्रमाणे सांगितल्या तशा गोळ्या तिने घेतल्या असणार. पण आठवडाभरात एकदाही मी वेरीफाय करू शकत नव्हतो की ती नक्की बरोबर घेतेय का गोळ्या? फक्त ते मेडिसिन किट आणलं की माझं काम संपलं? एवढा बिजी आहे मी? तिने विचारल्यावर चिडण्यामागचं कारण काय? लहानपणी मी तिला किती प्रश्न विचारले असतील? आज माझं अस्तित्व कुणामुळे आहे? आज जर तिच्यासाठी मला काही करण्याची संधी मिळतेय तर उपकार करतोय अशी भावना तिच्या मनात माझ्याबद्दल निर्माण होतेय का? काळजी करणं म्हणजे फक्त डॉक्टरकडे नेणं आणि आणण एवढंच? की ती इतकी वर्ष कायम आजारीच म्हणून तिला गृहीत धरतोय आम्ही? असे एक ना अनेक प्रश्न माझ्या मनात घोळायला लागले. बऱ्याच दिवसांनी मला स्वतःचा राग आला. काही नात्यांमध्ये "थँक यु" किंवा "सॉरी" म्हटलं जात नाही. माझं आणि आईचं तसंच आहे. हे दोन्ही शब्द वागण्यातून जाणवतात.
"आज संध्याकाळी आलो की मला खाण्यापूर्वी सांग गोळ्या", मी तिला सांगितलं.
"एकदा सांगितल्या तर घेईन बरोबर", ती नॉर्मलच होती. इतक्यात सोसायटीत कपडे भांडीवल्याचा आवाज आला. खिडकीत जाऊन तिने त्याला आवाज दिला आणि वर बोलावलं. नंतर कपाटातले जुने कपडे काढण्यात आणि पुन्हा नवी प्लॅस्टिकची भांडी मिळतील या नादात ती आता घडलेलं सगळं विसरुन गेली.
धन्यवाद,
सुबोध अनंत मेस्त्री
खूप मनाला बोचेल असं लिहिलं आहेस, खरचं आपण खूप बिझी असल्यासारखं वागतो केव्हा केव्हा. छोट्या छोट्या गोष्टीत लक्ष देत नाही. नंतर वाईट वाटतं की हे करायला हवं होतं, अस बोलायला नको होतं. नक्कीच यापुढे त्या गोष्टींची काळजी घेतली जाईल. ते दोघे आपल्या घरासाठी आपल्यासाठी खूप करतात, आपल्या सगळ्यांची काळजी घेतात.
ReplyDeleteत्यांना अजिबात कोणताही त्रास व्हायला नको आहे.
खूपच छान आईची बाबांची आठवण झाली
ReplyDeleteक्या बात है यार सुबु! सहज सरळ थेट काळजाला हात घालणारं आणि खाडकन जागं करणारं लिखाण! लब यू सुब्बू!! तुझ्यासारखा भाऊ असणं हे भाग्यच!!!
ReplyDeleteक्या बात है यार सुबु! सहज सरळ थेट काळजाला हात घालणारं आणि खाडकन जागं करणारं लिखाण! लब यू सुब्बू!! तुझ्यासारखा भाऊ असणं हे भाग्यच!!!
ReplyDelete