पत्त्यांचं घर

"पप्पा, पत्त्यांच घर बनवता येत?", सार्थकने महिन्याभरापूर्वी विचारलेला प्रश्न.  मे महिना संपत आला होता.  शाळेला सुट्टी आणि बिल्डिंगमधल्या मुलांशी कट्टी म्हणून अख्खा दिवस घरी.  अशा वेळी करायच काय हा प्रश्न त्याच्यासमोर नेहमीचाच.  बॉल ने खेळायला लागला तर घरातलं काहीतरी फोडेल याची भीती म्हणून ते ही आई बाबा घरात खेळून देत नव्हते.  कार फिरवायचा त्यालाच कंटाळा.  मग अशा वेळी सोपा उपाय म्हणून पत्त्यांच घर हा पर्याय बाबांनी सुचवला.

"हो येत ना", अस सांगून एक छोट सॅम्पल त्याला बनवून दाखवलं.  तो खुश झाला.

मध्ये एकदा चार माळ्याचं घर त्याने बनवलं होतं आणि त्याने आनंदात मला ते दाखवलं.  विशेष म्हणजे पत्त्यांच्या घराला भिंतीचा सपोर्ट नव्हता.  मला दाखवताना तो खूप एक्ससाईटेड होता.  मी त्याला शाबासकी दिली.

"अरे भिंतीचा सपोर्ट घेऊन बांधलस तर अजून मोठं होईल", त्याला सांगितलं.

"आता किती माळ्याचं बांधू?", त्याने आत्मविश्वासाने प्रश्न विचारला.

"सात माळ्याचं", मी टारगेट दिलं.

"पप्पा? सात माळे? पॉसीबल आहे का?", तो त्याच्या नेहमीच्या स्टाईलमध्ये आश्चर्याने ओरडत प्रत्येक शब्दावर जोर देत कमरेवर हात ठेवून बोलत होता.

"का नाही? चार माळ्याचं बनवू शकतो मग तू सात माळ्याचं का नाही बनवू शकत?", माझे नेहमीचे मोटिव्हेशनचे डोस.

"तसं नाही पप्पा. मी बनवू शकतो.  पण एवढे पत्ते पुरणार आहेत का?", त्याची अगोदरची रिऍक्शन टारगेट वर नव्हती आणि कॅल्क्युलेशन पण बरोबर होतं.  "मला बाबांचे पत्ते घ्यावे लागतील अजून", त्याने मला आयडिया दिली.  अगोदर हा जुना पत्त्यांचा कॅट घर  बनवायला वापरत होता.  बाबांकडून मागायचे म्हणजे दिव्य.  पण त्याने विचारल्यावर बाबांनीही आढेवेढे घेतले नाहीत.

दुसऱ्या दिवशीच सकाळी अकरा वाजता तो घर बनवायला बसला.  गरम होत असताना बेडरूममध्ये फॅन न लावता तो बसला होता.  मध्येच असह्य झालं की बाहेर हॉलमध्ये यायचा आणि फॅन खाली थोडा वेळ बसून पुन्हा आत जायचा.  कित्येक वेळा बेडरूम मधून "शीट शीट शीट....ओह नो", असे त्याचे मोठमोठ्याने आवाज यायचे.  त्यावेळी घर कोसळतंय हे काही वेगळं सांगायला नको होतं. एकदा त्याने पाचव्या माळ्यापर्यंत घर बांधलं आणि मला बेडरूममध्ये बोलावलं.  हे घरसुद्धा त्याने भिंतीचा सपोर्ट न घेताच उभं केलेलं.  सहावा आणि सातवा माळा बांधताना मी तिथेच थांबावं अशी त्याची ईच्छा होती.  मी त्याचे फोटो काढले.  व्हिडीओ रेकॉर्डिंग ऑन केलं.

"पप्पा शेवटी पत्ते लावताना भीती वाटते", त्याने निरागसपणे सांगितलं.

"घाबरतोस म्हणून पडतं.  घाबरायचं नाही.  बिनधास्त लाव", मी त्याला धीर दिला.

"आणि पडलं तरी परत लावायचं", त्याने उत्तर दिलं.  सातवा माळा बांधताना पुन्हा डोलारा कोसळला.  तो अपसेट व्हायचा पण तेवढयापुरताच.   पुन्हा सुरु करायचा.   असं तीन चार वेळा झालं.   आणि शेवटी त्याने सात माळ्याच घर बांधलंच.  मला दाखवताना पुन्हा एकदा तो खुश झाला.  "आता किती?", त्याचा लगेच प्रश्न.

"दहा", त्याने माझं चॅलेंज स्वीकारलं.  त्या दिवशी तो रात्री साडे दहा पर्यंत तेच करत होता.  पण दहा माळ्याच घर काही बनलं नाही.  त्यानंतर तो बरेच दिवस प्रयत्न करत होता पण त्याचं घर काही बनत नव्हतं.  एकदा नऊवा माळा बांधताना सगळं घर कोसळलं.

"पप्पा मला वाटतंय दहा माळ्याच घर बनणार नाही", त्याने एका संध्याकाळी मला सांगितलं.

"पत्ते कमी पडतायत?", त्याने हार मानली नसावी या अंदाजात विचारलं.

"हो.  नवीन पत्ते आणावेच लागतील.", त्याचे नेहमीचे हातवारे आणि ऍकटींग.  मी त्याला पैसे देऊन दोन नवे कॅट आणायला सांगितले.  नवे पत्ते घर उभारताना टाईल्सवर सरकायला लागले.  पण त्याचा प्रॉब्लेम मी त्याच्यावर सोडला होता.   मध्येमध्ये त्याने प्रयत्न सोडला असं वाटलं की मी सहज विचारायचो.  "होईल ओ पप्पा", हे त्याचं उत्तर.

परवा संध्याकाळी ऑफिसमध्ये आमच्या व्हिडीओ चॅनेलच शूटिंग चालू असताना प्रतिभाचा मेसेज आमच्या फॅमिली व्हाट्सअँप ग्रुपवर आलेला पाहिला. त्यात काही फोटोज आणि व्हिडीओ होता.  त्याने दहा माळ्याच घर बांधलं होतं आणि मागे पोज देऊन उभा होता.  यावेळी मी स्वतः खूप खुश झालो.  सगळ्यांना आवर्जून कौतुकाने फोटो दाखवले.  व्हिडीओमध्ये तो आनंदाने नाचत होता.  यावेळी हॉलमध्ये घर बांधत असल्याने त्याने हॉलचे सगळे पंखे बंद केले होते.  आई बाबा हॉलमध्ये टीव्ही बघत असल्याने त्यांना गरमीतच बसावं लागलं होतं.   व्हिडीओ मध्ये एक वाक्य जो तो आनंदात बोलला आणि ते  माझ्या मनाला भावलं, "सगळ्यांना थँक यू बोलतो एवढ्या गरमीत राहण्यासाठी".  यश मिळाल्यानंतर समोरच्या व्यक्तींनी केलेला त्याग कळावा एवढा तो अजून मोठा नाही पण कधीकधी ही मुलं असं काही वागून जातात की जशी ती आपल्यालाच काहीतरी शिकवत आहेत.


आता सार्थक पंधरा माळ्याचं घर बांधायचं म्हणतोय 😊

(वरच्या व्हिडीओ मध्ये टिपलेले काही क्षण आहेत)

धन्यवाद,
सुबोध अनंत मेस्त्री

9221250656